پس از اینکه یاران وقت نماز ظهر را به حضرت یادآوری کردند حضرت نیز در حق آنان دعا فرمودو چون حضرت قصد اقامه نماز نمودند سعید بن عبدلله و زهیر بن قین با امر امام خود را به عنوان سپر امام قرار دادند تا مبادا تیر خصم بر او اصابت کند و از امام زمان خویش شرمنده شوند

[نظری منفرد،علی- قصه کربلا، ص129].

درسی که می توان آموخت:می بینیم که این فدایی امام زمان برای محافظت از جان مولای خویش، خود را فدای او می کند.

حالا به خود بنگریم و کمی تامل کنیم !؟

آیا ما اینگونه ایم؟؟

آیا حرف زبان و دلمان یکی است؟؟

تا چه حد پای عقایدمان می ایستیم ؟؟