1- وقتی در روز عاشورا امان نامه سپاه ابن سعد را با بی‌اعتنایی رد کرد حملات پی‌در‌پی خود را با این اشعار آغاز کرد:

انا علی ابن حسین بن علی نحن و بیت الله اولی باالنبی

تا الله لا علیکم فینا بن الدعی اضرب با السیف احامی عن ابی

درسی که در مصرع چهارم این شعر حماسی می‌توان آموخت:

هر چند علی اکبر‌علیه‌السلام اعلام نمود که از پدرش که در واقع امام زمان اوست حمایت خواهد کرد که باید گفت این حمایت خود بیانگر پذیرش ولایت الهی است که به پدر بزرگوارش داده شده لذا ایشان جهاد خود را نیز لبیک گفتن به ولایت الهی پدر گرامیشان می‌داند.

2- نخستین یاور اباعبدلله علیه‌السلام از اهل بیت علی اکبر‌علیه‌السلام است. پس از ظهر بود که با شهادت یاران امام حسین علیه‌السلام ، علی اکبر علیه‌السلام با همگان وداع کرد. در این هنگام اهل حرم و همه بستگان دور تا دور او را گرفته و می‌گفتند: «ارحم غربتنا لا طاقه لنا علی فراقک» علی اکبر علیه‌السلام می‌دید که امام زمان او از هر طرف تحت فشار قرار گرفته و دشمن برای ریختن خون پاک او اجتماع کرده‌اند بدین سبب به زنها و گفته‌های ایشان چندان توجهی نداشت و آخر الامر با اجازه پدر بزرگوار به میدان جهاد رفت[ آقا تهرانی ،مرتضی ـ یاران شیدایی حسین بن علی علیه‌السلام ص247].

پس از اینکه عمرو برای میدان رفتن از مولای خویش اذن طلبید وارد معرکه نبرد شد و شروع به جنگیدن کرد مادر عمرو در کنار میدان ایستاده و فرزندش را تشویق می کرد لحظاتی نگذشته بود ک مادر عمرو دید چیزی مقابلش افتاد متوجه شد که سر پسرش است. سر را به دست گرفت و به طرف میدان رفت و با آن سر می جنگید که امام حسین علیه‌السلام امر کرد آن زن را برگردانند و به امر امام مادر عمرو بازگشت.

[آقا تهرانی ،مرتضی ـ یاران شیدایی حسین بن علی علیه‌السلام ص 129].

درسی که می‌توان آموخت: این است که چه بسا اگر امر امام نمی بود مادر عمرو همانند همسر عبدلله بن عمیر کلبی وارد میدان نبرد می شد و او نیز به شهادت می رسید اما می بینیم که این زن به امر امام زمان خویش دست از میدان کشید و شاید علت اینکه امام امر به باز گرداندن ما در عمرو بن جناده کرد این باشد که این زن در صبح عاشورا نظاره گر شهادت شوهر خویش “جناده بن کعب انصاری” بوده و حضرت اباعبدلله علیه‌السلام می‌خواست که به گونه ای از شدت الم او از حادثه صبح بکاهد.

پس از اینکه یاران وقت نماز ظهر را به حضرت یادآوری کردند حضرت نیز در حق آنان دعا فرمودو چون حضرت قصد اقامه نماز نمودند سعید بن عبدلله و زهیر بن قین با امر امام خود را به عنوان سپر امام قرار دادند تا مبادا تیر خصم بر او اصابت کند و از امام زمان خویش شرمنده شوند

[نظری منفرد،علی- قصه کربلا، ص129].

درسی که می توان آموخت:می بینیم که این فدایی امام زمان برای محافظت از جان مولای خویش، خود را فدای او می کند.

حالا به خود بنگریم و کمی تامل کنیم !؟

آیا ما اینگونه ایم؟؟

آیا حرف زبان و دلمان یکی است؟؟

تا چه حد پای عقایدمان می ایستیم ؟؟

وقتی اباعبدلله علیه‌السلام بیعت خویش را از گردن یاران برداشت و اذن داد هر جا که می خواهند بروند یاران باوفا هر یک عکس العملی نشان دادند که خود حاکی از عمق پذیرش ولایت امام زمان توسط ایشان دارد.

ابتدا عباس بن علی علیه‌السلام پشتیبانی خویش را از امام خود اعلام نمود. آنگاه سایر افراد تبعیت نموده و فداکاری خویش را تا آخرین نفس نسبت به امام زمان خویش ابراز داشتند گویی هر یک در اهدای جان خویش گوی سبقت را از یکدیگر می ربایند. در میان صحابه ابتدا مسلم بن عوسجه برخاسته و فرمود: اگر بدانم کشته می شوم آنگاه زنده می شوم باز سوخته می شوم و تا هفتاد مرتبه چنین می شوم دست از شما بر نمی دارم تا در برابر شما کشته شوم بعد زهیر بن قین بلند شد و به عرض رسانید به خدا سوگند دوست می داشتم کشته شوم پس زنده شوم و به همین کیفیت تا هزار مرتبه آنگاه آسیب دشمن از تو و خاندانت به دور باشد. پس امام حسین علیه‌السلام با نیروی ولایت و علم الهی تصرفی نمود و جایگاه آنان در بهشت را به ایشان نشان داد به همین جهت در روز عاشورا یاران توجهی به نیزه و شمشیر دشمن نداشتند و احساس درد و الم ننموده و دشمن را سخت در شگفت قرار دادند به گونه ای که در رفتن به میدان از یکدیگر سبقت می گرفتند.

عشق بازی کار هر شیاد نیست این شکار دام هر صیاد نیست

عاشقی را قابلیت لازم است مرد عاشق را حقیقت لازم است

[رضوی ، سید حسین هیجان انگیز ترین پدیده تاریخ به اراده نیزومند حسین بن علی علیه‌السلام - ص170]

با تامل در تاریخ اسلام درمی‌یابیم که اوج مساله ولایت پذیری در تاریخ اسلام در حادثه کربلاست رخ داده است، در مکتب عاشورا شهیدانی پرورش یافتند که هویت خویش را در پیوستگی با عنصر ولایت تعریف کرده بودند.

عاشورا را باید مکتبی بزرگ دانست که تمام تاریخ و همه­ انسان­ها به نوعی شاگرد آن هستند؛ درس‌هایی که در قالب این مکتب به نسل دیروز و امروز منتقل می‌شود، آنچنان وسیع و گسترده است که ابعاد مختلف زندگی بشر را در بر می‌گیرد، که به سادگی قابل تبیین نیست.

به عنوان نمونه، یکی از درس‌های بزرگ عاشورا که به مثابه دانشگاه انسان سازی است، درس ولایت پذیری است، چرا که کیفیت ولایت پذیری و ولایتمداری اصحاب امام حسین علیه السلام را که در هیچ دوره تاریخی نمی توان یافت. همچنان که ولایت گریزی بیشتر مردم دوران حضرت امام حسین (ع) نیز موضوعی مهم و قابل تامل است که از یکسو خیانت مستمر آنان به خاندان وحی، لکه ننگی بر دامان جامعه اسلامی بود.

ادامه »