روايتى را شيعه و سنى از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل نموده‏ اند و مورد قبول همگان است به ‏طورى كه علامه امينى در الغدير « جلد 10 ص 360.» مى‏نويسد (… لَم يَختَلِفْ في ذلِكَ إثنانَ ولا انّ أحداً خالَجَهُ في ذلكَ شَكٌّ) دو نفر مسلمان هم در اين حديث اختلاف ندارند و نسبت به صدور اين حديث از رسول خدا صلى الله عليه و آله احدى يافت نمى‏شود كه شك و شبه ه‏اى داشته باشد و علامه امينى حدود ده كتاب از صحاح  أهل سنت نام مى‏ برد كه اين حديث را نقل نموده ‏اند. متن حديث از اين قرار است:
قال رسول اللَّه صلى الله عليه و آله: مَن ماتَ وَلَم يَعرِفْ امامَ زَمانِهِ ماتَ مِيتَةً جاهلّيةً.
كسى كه بميرد و امام زمان خويش را نشناسد، مرگ او مرگ جاهليت است.
كلينى قدس سره محدث بزرگ جهان تشيع در اصول كافى‏ « ج 1 ص 376.» نيز چندين روايت نزديك به‏
همين مضمون از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل نموده كه من جمله اين حديث است كه راوى از امام صادق عليه السلام سؤال مى‏كند « اصول کافی جلد1،: ص 377» آيا اين روايت‏ (من مات…) را پيامبر صلى الله عليه و آله فرموده‏ اند؟
حضرت فرمود: بلى، عرض مى‏ كند مراد از مرگ جاهليت چيست؟ يعنى مى‏ ميرد در حالى‏ كه امام خود را نشناخته و به او جاهل بوده؟ و يا به مرگ جاهليه جهلاء (همچون مردمى كه در زمان جاهليت به‏ سر مى ‏بردند و فاقد دين و شرف و انسانيت بودند) خواهد مرد؟
حضرت فرمود: مراد از جاهليت كفر و نفاق و ضلال است.
و علامه امينى در توضيح ذيل حديث يعنى‏ (ميتة جاهلية) مى‏ نويسد « الغدير: ج 10، ص 361.» (إنّما هِيَ شَّرُ ميتةٍ، ميتَةُ كُفْرٍ وَالِحادٍ) بدترين نوع مرگ است يعنى مردن در حال كفر و عناد و لجاج.
مفاد اين روايت هر مسلمانى را ملزم مى ‏كند تا مسأله امامت، مخصوصاً امام زمان خويش را پى‏گيرى كند و اگر آن امامى را كه بايد بشناسد و از او پيروى كند نشناخت و با حق آشنا نشد و از دنيا رفت، اسلام او مقبول نيست و هم چون افراد زمان جاهليت است كه اسلام نياوردند و در حال كفر و الحاد از دنيا رفتند.
در کتاب شيعه شناسى و پاسخ به شبهات جلد‏1صفحه 405 درباره رهبرى در اسلام‏ مینویسد:
رهبرى در اسلام تفاوت اساسى و جوهرى با ديدگاه مادّيون و ملحدان دارد.
رهبرى نزد مادّيون در محدوده اداره شئون زندگى مادى بشر خلاصه مى‏شود، ولى در اسلام، رهبرى در عرصه‏هاى مختلف مؤثر است كه به برخى از آنها اشاره مى‏كنيم:
1- عمل براى دنيا
با قطع نظر از بهشت و دوزخ و عوالم ديگر، بشر در اين دنيا نياز به رهبرى دارد تا امورش را نظام‏مند كند. اين همان موردى است كه مادّيون رهبرى را در آن محصور كرده‏ اند و اسلام نيز اگر به آن نظر و توجه دارد، با نگاهى استقلالى نيست، بلكه از آن جهت كه دنيا پل و معبر و مزرعه ‏اى است براى آخرت، دنيا را نگريسته و براى آن برنامه ريزى مى‏كند.
اهميت اسلام به اداره شئون دنيوى بشر را مى‏توان از دو زاويه نگريست:
الف) گسترش عدل و رفع ظلم: خداوند متعال مى‏فرمايد: وَ إِذا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ؛ « نساء (4) آيه 58.» «و چون ميان مردم حكم كنيد به عدالت داورى كنيد.»
ب) بهره‏ مندى دنيوى: خداوند متعال مى‏فرمايد: قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ؛ « نساء (4) آيه 58.» «بگو چه كسى زينت‏هاى خدا را كه براى بندگانش آفريد حرام كرده و از صرف روزى حلال و پاكيزه منع كرده است.»

2- عمل براى آخرت‏
مادّيون از آن جا كه عالم دنيا را از مبدأ و معاد جدا كرده‏ اند، تنها توجه و كوشش خود را به عالم طبيعت معطوف داشته‏ اند، ولى اسلام از آن جا كه معتقد به مبدأ و معاد است، مردم را به عمل براى عالمى ديگر- كه عظيم‏تر از عالم دنياست- نيز دعوت مى ‏كند و دنيا را در حقيقت مقدّمه ‏اى براى عالم آخرت مى‏ داند. قرآن به اين حقيقت مهمّ اشاره كرده است؛ آن جا كه مى‏فرمايد: وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولى‏؛ « ضحى (93) آيه 4.» و هر آينه آخرت برای تو از دنيا بهتر است. و نيز مى‏فرمايد: وَ ما هذِهِ الْحَياةُ الدُّنْيا إِلَّا لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوانُ؛ « عنكبوت (29) آيه 64.» «اين زندگانى چند روزه دنيا لهو و بازيچه‏اى بيش نيست و زندگانى به حقيقت دار آخرت است.» اسلام توجهى كه به رهبرى دارد، اين جنبه را نيز در نظر گرفته و رهبر را راه گشاى سعادت اخروى مى‏ داند.
3- كمال و ارتقاى عملى‏
مادّيون غير از مسائل مادى، هرگز چيزى را به عنوان ارزش‏هاى اخلاقى و روحى قبول ندارند، ولى اسلام به دليل اصل قرار دادن اعتقاد به مبدأ و معاد و نيز باور به حقيقتى به نام روح، به ارزش‏هاى اخلاقى و معنوى، توجه خاصى كرده است. از همين رو رهبرانى الهى تربيت كرده تا بتواند مجتمع اسلامى را در اين زمينه نيز رهبرى نمايد.
4- اجراى احكام‏
اسلام دينى است شمول گرا كه در تمام زمينه‏ ها حكم و دستورهايى دارد. يكى ازديدگاه‏هاى اسلام در خصوص رهبرى اين است كه وظيفه رهبر را پياده كردن احكام و دستورهاى الهى در سطح كلّ جامعه بشرى مى ‏داند و اين مورد، تمام زمينه‏ هاى پيشين را پوشش مى‏ دهد، زيرا تطبيق و پياده كردن احكام موجب رفاه دنيوى، سعادت اخروى و كمال نفسانى انسان مى‏ گردد.
از اين جا به خوبى روشن مى‏گردد كه چرا روايات و دعاهاى وارده از معصومين عليهم السلام تعبيرهاى بلندى از امام و امامت نموده و براى رهبرى در جامعه اسلامى وظايف سنگينى را در نظر گرفته‏ اند. حال با در نظر گرفتن چنين وظايفى مى‏ توان امر امامت و رهبرى جامعه را به مردم واگذاشت؟؟

مشاهده شده در کتاب: دوازده گفتار درباره حضرت مهدى ع /حسین اوسطی/صفحه 29